Ελληνικά ξυλα για έπιπλα Καρυδιά Οξυά Καστανιά Φλαμούρι - Εμπόριο Ξυλείας ΜΠΙΤΗΣ ( Νώντας Μπίτης )

Πριστή Ξυλεία - Ευρώπης -  Ελληνική - Αμερικής - Τροπική
Search
Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κύριο Μενού:

Ελληνικά ξυλα για έπιπλα Καρυδιά Οξυά Καστανιά Φλαμούρι

Ελληνική πριστή ξυλεία
Εμπορεύσιμα ξύλα που υλοτομούνται -ελεγχόμενα- στα Ελληνικά Δάση είναι
Έλατο, Οξυά, Ελιά, Καστανιά, και Λεύκα (απο οργανωμένες φυτείες).
Παλαιότερα ήταν διαθέσιμες ικανές ποσότητες απο πολύτιμα ξύλα όπως η καρυδιά το κυπαρίσσι (άρκευθος) το μαύρο π
εύκο της Πίνδου (Pinus Nigra), το φράξο (μέλιο ή δεσποτάκι) το καραγάτσι (φτελιά) το ρόμπολο (λευκή πεύκη) η φιλύρα (φλαμούρι) ο κέδρος κ.α
Σήµερα ορισμένα από αυτά δεν είναι εμπορεύσιμα και τα περισσότερα είναι εισαγόμενα.

Διαθέσιμα στο κατάστημα μας.

κελεμπέκι σφενδαμι

Η Ελληνική καρυδιά που διαθέτουμε είναι σε περιορισμένες ποσότητες και προορίζεται για κατασκευή επίπλων και διακοσμήσεων.
Δείτε περισσότερα Εδώ

Η Ελληνική οξυά προέρχεται απο έλεγχόμενη υλοτόμηση απο πριστήρια της Ηπείρου και της ....
Είναι ατμιστή για κατασκευή σκελετών σαλονιών, και ξηραντηρίου για γενική χρήση στην επιπλοποιοία.


Για διαστάσεις και διαθέσιμες ποσότητες  Εδώ

Λεύκη σε διάφορα πάχη για σκελετά σαλονιών.




Δείτε περισότερα ΕΔΩ

Κελεμπέκι Ασφένδαμος
Το ελληνικό σφενδάμι φύεται στη Βόρεια Ελλάδα και είναι περιζήτητο.
Στο κατάστημα μας υπάρχει περιορισμένη ποσότητα παλιού σφενδαμιού διαθέσιμο κυρίως για μουσικά όργανα.

Ιδιότητες των Ελληνικών ξύλων.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΜΠΟΡΕΥΣΙΜΗ ΞΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΕΠΙΠΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ
Γενικά τα είδη ξύλου χωρίζονται στα "Σκληρά" (ξύλο πλατύφυλλων -δρυς, οξιά, κερασιά κλπ) και στα "Μαλακά" (ξύλο κωνοφόρων -πεύκο έλατο κλπ). Τα δασικά δένδρα ονομάζονται και αγριόξυλα.
Τα είδη κάθε κατηγορίας φύονται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη με κοινά χαρακτηριστικά, αλλα και διαφοροποιήσεις στο χρώμα το μέγεθος την στιλπνότητα και άλλα χαρακτηριστικά.
Στη χώρα μας αυτές οι κατηγορίες αποδίδουν ξύλο για την επιπλοποιία και τις κατασκευές σε μικρές ποσότητες.

Τα κυριότερα Ελληνικά εμπορεύσιμα είδη είναι η οξιά η καρυδιά η καστανιά και ή λεύκη.

Η Οξυά είναι σκληρό ξύλο με χαρακτηριστικές μικρές βένες και λογχοειδή απαλά νερά κατάλληλο για σκελετά σαλονιών έπιπλα και επενδύσεις με μορφή καπλαμά.
Η Ελληνική καρυδιά είναι ένα σπάνιο ξύλο ιδιαίτερης ομορφιάς με πλούσια νερά ιδανικό για πολυτελή έπιπλα σκελετά και επενδύσεις με μορφή καπλαμά .
Η Καστανιά σε στρόγγυλα και πελεκητά χρησιμοποιείται σε κατασκευές οικοδομής όπως οροφές πέργκολες, και πριστή για έπιπλα πατώματα εκκλησιαστικά είδη κλπ
Η Λεύκα είναι μαλακό ξύλο χωρίς ιδιαίτερη αξία και χρησιμοποιείται κυρίως για την κατασκευή εσωτερικών μερών ( αφανών ) επίπλων για νοβοπάν παλέτες και κιβώτια.


Το Ξύλο στην Αρχαία Ελλαδα (http://www.elliniki-gnomi.eu/archives/35899)
Παρατίθενται αναφορές του Δρα τεχνολογίας ξύλου Ιωάννη Κακαρά.

Ειδική χρήση του κάθε ξύλου
Η δρυς
, την οποία διέκριναν σε πολλά είδη φηγός, αρία, πρίνος κ.α.

ήταν κατά τον Θεόφραστο “δυσεργότατη”, δηλαδή ήταν πολύ δύσκολη στην κατεργασία της, και χρησιμοποιήθηκε στην οικοδόμηση, είτε ολόκληρων ναών, είτε ειδικότερα για στύλους, κατώφλια, τετράξυλα (κάσσες) και ανώφλια πορτών, οβελίσκους (ορθοστάτες), στέγες, ακόμη και για υπόγειες κατασκευές, για ξυλοδεσιές και στην ναυπηγική.
Η αρία (αριά) και ο πρίνος (πουρνάρι) είναι δύο είδη δρυός.

Η αριά (το πιο βαρύ από τα ελληνικά ξύλα), κατά τον Θεόφραστο ήταν δύσκολο στην κατεργασία του και χρησιμοποιούνταν στις οικοδομές, αλλά κυρίως για στρόφιγγες (στροφείς) πορτών πολυτελείας, άξονες τροχών, σφήνες, και λαβές εργαλείων (στειλιάρια).
Η κρανεία (κρανιά), είχε ξύλο στερεότατο, χρησιμοποιούταν για “τύλους” (καβίλιες), για τα “εμπόλια” των κιόνων (δηλ. τους ξύλινους πύρους σύνδεσης των επιμέρους σφονδύλων των κιόνων), όπως για παράδειγμα του Παρθενώνα, του ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο, όπως επίσης και για θυρώματα. (Τις δεκαετίες 1950, I960, 1970 οι “βέργες” από κρανιά, ήταν το πλέον αποτελεσματικό εργαλείο των δασκάλων για τιμωρία των άτακτων μαθητών. Σημερινή εφαρμογή παρέμεινε η κατασκευή της παραδοσιακής γκλίτσας των κτηνοτρόφων).
Η συκιά και ερινεός (αγριοσυκιά), έδιναν μεν ισχυρό ξύλο όχι για οριζόντιες δοκούς, αλλά για όρθια στηρίγματα, και κυρίως για ικριώματα οικοδομών.

Η συκάμινος (σκαμνιά, μουριά), το ξύλο της οποίας κατά τον Θεόφραστο, είναι ισχυρό, αντέχει στη σήψη και είναι εύκολο στην κατεργασία του «μετά τα κυπαριττινά και τα θυώδη (…) ασαπέστατον και ισχυρό όψα και εύεργον».
Η φιλύρα (φλαμούρι) έδινε πολύ μακρύ ξύλο και χρησιμοποιήθηκε κυρίως στις πόρτες και στις οροφές.
Η Θυϊα (γνωστό ως τούγια — γένος Thuya της οικογένειας των κυπαρισσοειδών) με αρωματικό ξύλο αναφέρεται από τον Όμηρο  και ήταν ξύλο πολυτελείας για την κατασκευή ορόφων και πορτών.
Ο κέδρος του Λιβάνου, του Ταύρου, Β. Αφρικής και Κρήτης, ήταν πολύτιμος γιατί είχε μεγάλη διάρκεια ζωής και μεγάλες διαστάσεις. Χρησιμοποιούνταν στις οικοδομές για στήριξη βαρών ως δοκός σε πατώματα και οροφές, αλλά και για κλίμακες (σκάλες), πόρτες και εμπόλια, όπως στους κίονες της βόρειας πλευράς του Ερεχθείου. Είδος κέδρου θεωρούσαν και την Άρκευθο επειδή αναπτυσσόταν κοντά του, με ξύλο που έχει μεγάλη αντοχή στη σήψη και στο νερό. Η άρκευθος ωστόσο είναι άλλο είδος του γένους Juniperus.

Η πεύκη χρησιμοποιούνταν όπως και ο κέδρος, σε δομικές και ναυπηγικές κατασκευές.
Η ελάτη, κατά τον Θεόφραστο “πυκνότατον ξύλον, ανθεκτικόν και διαρκές, αλλά προσβαλλόμενο από την τερηδόνα”‘ (ξυλοφάγο έντομο-σαράκι), χρησίμευε (όπως και σήμερα) κυρίως για δοκούς οροφής, στέγες αλλά και θύρες.

Το ξύλο του κυπαρισσιού, έχοντας εξαιρετική αντοχή στο χρόνο, στην υγρασία, τη σήψη και δίνοντας μεγάλου μήκους τεμάχια είχε εξέχουσα θέση όπως και ο κέδρος στην κατασκευή κτιρίων, τις στέγες, τις οροφές, τα εμπόλια και τις πόρτες. (Σημείωση: σήμερα δυστυχώς το ελληνικό κυπαρίσσι μένει αναξιοποίητο ως δένδρο των κοιμητηρίων και ως καυσόξυλο και στη θέση του χρησιμοποιείται εισαγόμενη ξυλεία ερυθρελάτης πολύ χαμηλότερης αξίας).
Η πτελέα (φτελιά, καραγάτσι) έδινε ξύλο με αντοχή στη σήψη και τις καιρικές μεταβολές, ίσιο και με μεγάλη διάρκεια. Χρησιμοποιούνταν στην οικοδομική, για πόρτες και παράθυρα πολυτελείας, αντίζυγα πόρτων, κιγκλίδες (κάγκελα) και στροφείς πόρτων, φατνώματα οροφών, τροχαλίες, τροχούς αμαξών, λαβές εργαλείων (στειλιάρια) και γόμφους (μεγάλου μεγέθους, σφηνοειδή καρφιά και σφήνες).
Η πύξος (πυξάρι, τσιμισίρι), ξύλο άσηπτο κατά τον Θεόφραστο, χρησιμοποιήθηκε για ξυλολαβές εργαλείων, στρόφιγγες (στροφείς) και ευρέως από τους αρχαίους Έλληνες, κατά τις επιγραφές, για θυρώματα (κουφώματα), οροφές, φάλαγγες (κατρακύλια).
Η καρυά (καρυδιά), ιδίως η ευβοϊκή, ξύλο στερεό και με διάρκεια στο χρόνο, χρησιμοποιήθηκε για υπόγειες κατασκευές, οροφές και σανιδώματα επειδή παρείχε μακριές δοκούς. Οι αρχαίοι είχαν προσέξει μια ιδιαιτερότητα στο ξύλο της καρυδιάς, ότι προανήγγειλε με κρότο την ρήξη.
Η ελαία (ήμερη και άγρια ελιά) δεν προσβάλλεται από το σαράκι και χρησιμοποιήθηκε για μακριές δοκούς, κατακόρυφους πασσάλους, όχι όμως για μεγάλες οριζόντιες δοκούς. Επίσης χρησιμοποιούταν στη ξυλοδεσιά των πλίθινων τοιχών, για σφήνες, εμπόλια και ξυλολαβές (στειλιάρια).
Η μελία (μελιά, δεσποτάκι) παρέχει ξύλο ευκατέργαστο και χρησιμοποιήθηκε από τα Ομηρικά ήδη χρόνια για κατώφλια και άλλα μέρη πορτών, κανόνες, χάρακες, ξυλολαβές εργαλείων και γόμφους.
Η μίλος αναφέρεται από τον Θεόφραστο «ξυλοχρώματος μελανού» μεν στην Αρκαδία, «ξανθό όμοιον κέδρω» στην Ίδη της Κρήτης. Χρησιμοποιήθηκε σε επενδύσεις κιβωτίων και υποβάθρων ως παρακολλήματα, όπως ονομάζει ο Θεόφραστος τους σημερινούς καπλαμάδες.
Η άκανθα (ακακία) παρείχε ξύλα άσηπτα, ειδικά η «μέλανα» της κάτω Αιγύπτου και πολύ ισχυρά, κατάλληλα λόγω του μεγάλου μήκους τους (δωδεκαπήχη) για οροφές και κατά τον Ηρόδοτο’ με εφαρμογές στην ναυπηγική.
Ο φοίνιξ (φοινικιά), συνηθισμένο δένδρο της Ανατολής παρείχε μαλακά μεν, αλλά ισχυρά ξύλα κατάλληλα κυρίους για στύλους. Από την επιγραφή της Δήλου μας γίνεται γνωστό ότι χρησιμοποιήθηκε το ξύλο του φοίνικα για την παρασκευή μοντέλων «παραδειγμάτων».
Η άμπελος έδινε ξύλο σκληρό και διαρκές, χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα για οικοδομικούς σκοπούς, όπως για παράδειγμα την κατασκευή κιόνων και κλιμάκων. Αργότερα η χρήση του ξύλου της αμπέλου εγκαταλείφθηκε.
Ο λωτός, ένα μικρό δένδρο της Λιβύης παρείχε ξύλο μελανό, πολύ μεγάλης διάρκειας και άσηπτο. Χρησιμοποιήθηκε επίσης για διακοσμητικούς σκοπούς (καπλαμάδες) και στροφείς πορτών.
Τέλος ο  έβενος, έφθανε στην Ελλάδα όπως και σήμερα από τις Ινδίες και Αφρική (Αιθιοπία). Παρείχε ξύλο μελανού χρώματος, πυκνό, στερεό, διαρκές και άσηπτο. Λόγω της πολυτιμότητάς του χρησιμοποιήθηκε μόνο σε πολυτελείς κατασκευές, όπως για το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός, ενός από τα 7 θαύματα του κόσμου, για κατασκευές στον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο και τη Δήλο.
Τέλος - αναφορές του Δρα τεχνολογίας ξύλου Ιωάννη Κακαρά. -

 
Επιστροφή στο περιεχόμενο | Επιστροφή στο κύριο μενού